Karanlık ve Aydınlığın Barışı

Karanlıkta tek başına kalmış bir kibrit gibi hayat.

Yanmasına yanar da, aydınlatacağı bir gelecek yok gibi.

Aydınlıkta tek başına bekleyen bir gölge gibi bazen hayat.

İsteyene görünür de, gün batımını bekliyor gibi.

Tek başına özlemenin yasak olduğu yerin adı cennet olmalı.

Çünkü, karanlıkta özlersin de tek başına, o kibrit yanınca,

Aydınlattığı o gelecek, sanki cehennem gibi.

Bir tren yolculuğunda ağaçları saymak gibi hayatın özeti.

Kaç tane olduğunu bilmenin bir şeyi değiştirmeyeceği gerçeği gibi.

Sonuçta o kadar ağaç orada,

Kimisi susuz, kimisi suçsuz.

Tek başlarına, sayılmayı beklemiyorlar ama.

Bazen yok sayılıyorlar.

Beni geç, bu şiiri okuyan sen gibi.

Ne yazık ki.

Tek başına özlemek yasaklanmalı dediğim gibi.

Karanlıkta kimsenin eline kibrit verilmemeli.

Aydınlıktaki gölgeler bazen görülmeli.

Bir tren yolculuğunda yanından geçtiğiniz ağaçlar sayılmalı.

Ama çok seven bir kalp, geçmişte de, şimdi de, gelecekte de

Aydınlık ile karanlığın barıştığı o yerde,

Yok sayılmamalı.